#3 Fula

Fula genç bir kızdı, biraz zayıf ve cılızdı, ama çok güzel yüzü vardı.

Bir gün, Fula uyuklarken, evin aşağısında çok gürültü işitti. İrkilip kalktı, kötü bir duyguya kapıldı, Fula ne olduğunu öğrenmek için aşağıya çabukça indi. 

Babasını gördü, gözlerinde küçük ışıltılar fışkırdı. Onun etrafını saran bir sürü genç erkek üşüştü. Babası Fula’ya “Kızım, seni istemeye geldiler” dedi. Fula’nın ağzı dehşetle açıldı. Nasıl olmuştu da unutmuştu! Bugün kendi ülkesinde “kız isteme” günüydü! Ama hiç mi hiç bişey hazırlamadı, üstelik kendisini tanımayan insan ile evlenmek istemezdi ki.

Fula içindeki kasırgayı sezdi, herkese kükremeye az kaldı. Kendisini tutmaya çabalamak için, gözlerini ayaklarına dikti. Bu erkek topluluğun en uzun olanı Fula’ya “Güzelim! Güzel suratın lütfen asılmasın, yoksa içim çok acıyor!” diye tiz sesiyle söyledi. Onun hemen yanındaki çalıya benzer, benekli bir gömlek giyen çocuk da “Sana hiç yakışmamış olduğumun farkındayım ama eğer seni mutlu etmeye koyulmamın bir olanağı olsa, dünyadaki butun talihin bende olduğunu hissedeceğim”. Ve böyle gibi, güzel sözleri Fula’nın kulağına çalınması umuduyla, herkes birbirini itileyip kakılarak kargaşa çıkardı.

Fula’nın omuzlarını sarstı ,elleriyle bacağını çimdikledi. Ardından Fula “Nasıl da yanıldınız! Benden çok daha güzel bir kız kardeşim var ve arkanızda duruyor!” dedi. Herkes başını arkasına çevirdi ama kimse yoktu. Çabucak, Fula bir söz etmeden herkesi evinden attı. Ondan sonra, evin eşiğinde oturup ağladı.

Artık etrafındaki gürültü sadece maltemlerden çalılıkların hışırtılarıydı. 

Fula’nın babası kızının sırtını sıvazlayıp neden yalan atıp herkesi evden gönderdiğine akıl erdiremediğini söyledi. Fula ince bir mendile sırılsıklam gözlerini gömdü, hıçkırarak “Bu can alıcı noktadır baba! Eğer onlar sadece beni isterdiyse, başka kıza bakmazlardı. Onların hepsi yalancıydı” dedi.